20 Χρόνια χωρίς τον Πρόεδρο, ημέρα μνήμης για τον Ιωνικό

Φαίνεται απίστευτο στους παλαιότερους, αλλά πέρασαν κιόλας 20 χρόνια από εκείνη την Τετάρτη 21 Απριλίου του 2004, όταν – λίγο μετά το μεσημέρι – άρχισε να κυκλοφορεί, αρχικά υπό μορφή φήμης, η πληροφορία ότι ο Νίκος Κανελλάκης, είχε φύγει από τη ζωή. Ήταν η εποχή, πριν τη ραγδαία εξάπλωση του Internet, με αποτέλεσμα όλοι αρχικά, να δυσκολεύονται να το πιστέψουν.

Κι όμως, ήταν αλήθεια. Ο Νίκος Κανελλάκης, είχε φύγει από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 53 ετών, μέσα στα γραφεία της εταιρίας του, πίσω από το παλιό Νεκροταφείο της Νεάπολης. Μια ολόκληρη εποχή για τον Ιωνικό, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε φτάσει στο τέλος της.

Αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, γέννημα – θρέμμα της περιοχής, ήταν ανάμεσα στους ποδοσφαιρικούς παράγοντες που ανέδειξε η Νίκαια, και έγραψαν ιστορία. Μιχάλης και Γιώργος Σπανός, Δημήτρης Μελισσανίδης και Γιάννης Καρράς, οι πιο γνωστοί από αυτούς.

Το καλοκαίρι του 1989 ήταν η πρώτη φορά που ανακατεύτηκε με το ποδόσφαιρο. Ο Ιωνικός των ξερών γηπέδων, είχε ανέβει στην Α Εθνική, με τον Μελισσανίδη στο «τιμόνι» αλλά τα πράγματα δεν ήταν αισιόδοξα. Ο μετέπειτα «τίγρης», είχε αποφασίσει να αποσυρθεί και να μην καταβάλει το ποσό των 50 εκατομμυρίων που χρειαζόταν για να γίνει η μετατροπή του αθλητικού σωματείου, σε ΠΑΕ.

Ο λαϊκός μύθος της Νίκαιας, λέει ότι η κρίσιμη συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής, έγινε τον Αύγουστο του 1989 στην Ποντιακή Στέγη της οδού Κιλικίας. Κάποιοι άλλοι λένε ότι ήταν στην Ένωση Σμυρναίων κοντά στην Πλατεία Κρήνης, αλλά μικρή σημασία έχει. Εκεί επρόκειτο να ληφθεί η απόφαση ότι η ομάδα δε θα ανέβαινε και ότι θα παρέμενε για μία ακόμα σεζόν στην Β’ Εθνική, ελλείψει χρηματοδότη. Τότε, κάπως, κάπου, με κάποιον τρόπο, εμφανίστηκε ο Νίκος Κανελλάκης, με τη μορφή του «από μηχανής θεού».

Έχοντας σημαντική οικονομική επιφάνεια, καθώς η εταιρία εισαγωγής ποτών, η “Nektar”, αλλά και τα καταστήματα εστίασης που διατηρούσε, πήγαιναν πολύ καλά, ανέλαβε ο ίδιος να καλύψει ολόκληρο το μετοχικό κεφάλαιο της νεοσύστατης ΠΑΕ. Και παράλληλα, να χρηματοδοτήσει την ανακατασκευή του γηπέδου της Νεάπολης, το οποίο τότε βρισκόταν σε «τριτοκοσμικές» συνθήκες. Οι πρώτοι αγώνες μάλιστα του πρωταθλήματος 1989-90, βρήκαν τον Ιωνικό να αγωνίζεται ως γηπεδούχος, στο «εχθρικό» Αιγάλεω.

Ο αστικός μύθος λέει, ότι έθεσε έναν και μοναδικό όρο στα τότε μέλη της διοίκησης. Να μην εμπλακούν ποτέ ξανά και με οποιοδήποτε τρόπο, στα κοινά της ομάδας, ο Σπανός και ο Μελισσανίδης. Κανείς δεν ξέρει, αν αυτό είναι αλήθεια, αλλά αποτελεί μέχρι και σήμερα κοινή πεποίθηση στην ποδοσφαιρική «πιάτσα» της Νίκαιας. Λέγεται ότι αυτή η «ευχή και κατάρα» είναι που απέτρεψε το 2004, μετά τον θάνατο του Νίκου Κανελλάκη,  την πώληση του Ιωνικού στον Γιώργο Σπανό, και προκάλεσε την αγορά της Χαλκηδόνας και την επακόλουθη συγχώνευση με τον Ατρόμητο.

Για τον «Ιωνικό του Κανελλάκη», δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Έχουν γίνει αμέτρητα αφιερώματα και όλοι θυμούνται τη σπουδαία ομάδα που καθιερώθηκε για περισσότερα από 15 χρόνια στην κορυφαία κατηγορία. Με μεγάλους παίκτες, σημαντικούς προπονητές και ωραίο ποδόσφαιρο. Ήταν η εποχή, όπου η Νίκαια μπήκε στον ποδοσφαιρικό χάρτη, όχι ως υποσημείωση, αλλά ως σημείο αναφοράς. Και το κυριότερο. Ο Ιωνικός δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα από τα «άρματα» της εποχής, παραμένοντας αυτόνομος και ανεξάρτητος, με αποτέλεσμα πολλές φορές να βρεθεί στο στόχαστρο των «συστημάτων».

Η ενασχόληση με την ομάδα όμως, είχε και το τίμημα της. Ο Νίκος Κανελλάκης, δεν ήταν ο αποστασιοποιημένος πρόεδρος, που απλώς πήγαινε στο γήπεδο. Ζούσε έντονα κάθε ματς, πολλές φορές από τον πάγκο, δίπλα στον προπονητή. Το 2003, στο περίφημο μπαράζ του Βόλου, η υγεία του κλονίστηκε. Η δραματική σωτηρία, με το γκολ του Ροντρίγκεζ λίγο πριν τη λήξη του ματς εναντίον του Απόλλωνα Καλαμαριάς, επιβάρυνε πολύ την καρδιά του.
Οι γιατροί του συνέστησαν να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο, και τελικά αναγκάστηκε να το δεχτεί. Είχε δρομολογήσει τις εξελίξεις, ώστε με το τέλος της σεζόν 2003-04 να παραδώσει τη σκυτάλη στους γιους του, τον Χρήστο και τον αδικοχαμένο Λεωνίδα. Δεν πρόλαβε όμως.

Την επομένη του θανάτου του, σώσσωμη η ποδοσφαιρική Ελλάδα, βρέθηκε στο νεκροταφείο του Σχιστού για να τον αποχαιρετίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κηδεία του παρευρέθηκαν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, και πολλοί ακόμα παράγοντες του ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων και φυσικά εκατοντάδες φίλαθλοι, όχι μόνο του Ιωνικού. Όλοι αναγνώριζαν στον Νίκο Κανελλάκη, ότι ήταν αυθεντικός και -κυρίως- ανεξάρτητος.

Την Κυριακή 25 Απριλίου του 2004 η Νεάπολη αποχαιρέτισε με τον δικό της τρόπο τον Νίκο Κανελλάκη. Και τι σύμπτωση; Ήταν ένα παιχνίδι με την Προοδευτική, την «αιώνια αντίπαλο» του Ιωνικού. Η τελευταία φορά όπου οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντίπαλες, στην κορυφαία κατηγορία.

Είκοσι χρόνια μετά, ο Νίκος Κανελλάκης δεν έχει ξεχαστεί από κανέναν στη Νίκαια. Όχι μόνο επειδή οδήγησε τον Ιωνικό σε σημαντικές επιτυχίες, αλλά κυρίως επειδή απέδειξε ότι μπορείς να βρίσκεσαι στον χώρο του ποδοσφαίρου, αυτόφωτος και αυτόνομος, χωρίς να χρειάζεται να μετατραπείς σε «δορυφόρο» κανενός. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του.

Παραμένει όμως, μια ιστορική αδικία. Το Δημοτικό Γήπεδο της Νεάπολης, είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να μην έχει μετονομαστεί σε «Γήπεδο Νίκος Κανελλάκης». Και αν για κάποιες προηγούμενες Δημοτικές Αρχές, υπήρχε το ζήτημα των κλασικών ελληνικών πολιτικών αγκυλώσεων ή το γεγονός ότι οι Δήμαρχοι δεν κατάγονταν από τη Νίκαια, όλα αυτά έχουν πλέον αλλάξει.

Ο νέο-εκλεγείς Δήμαρχος, ο Νικαιώτης γιατρός Κώστας Μαραγκάκης, δεν έχει πια κανέναν λόγο να μην αποκαταστήσει αυτό το ιστορικό λάθος. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα το κάνει, όπως οφείλει στη μνήμη του Νίκου Κανελλάκη.

Πηγή