Ο Μπάγερ, η Ασπιρίνη, το Λεβερκούζεν και ο Ιπποκράτης

 Ο κολοσσός του φαρμάκου και ο πολύ- αθλητικός, γερμανικός σύλλογος πηγαίνουν «πακέτο» από το 1904, αλλά την ευεργετικότητα του Ακετυλοσαλικυλικού οξέως, στην οποία και οφείλεται η οικονομική τύχη της Μπάγερ την είχε πρώτο ανακαλύψει, το 400 π.χ. ο «Πατέρας της Ιατρικής».

 Εμμέσως, πλην, σαφώς πίσω από τον φετινό θρίαμβο της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λεβερκούζεν, που κατέκτησε τον ιστορικό, πρώτο της τίτλο στην 119χρονη ύπαρξή της διακόπτοντας μία ηγεμονία 11 συνεχόμενων χρόνων της Μπάγερν Μονάχου, βρίσκεται και ένα σημαντικό κομμάτι από Ελλάδα.

 Εκ πρώτης όψης μπορεί ν’ ακούγεται άσχετο, άτοπο έως αναχρονιστικό, εν τέλει όμως είναι τόσο κοινές και αλυσιδωτές, οι συμπτώσεις, που κάθε κομμάτι του παζλ βρήκε, επιτέλους το σωστό του κουτάκι.

 Γιατί εάν ο εμβληματικός ιατρός από την Κω δεν είχε ανακαλύψει τις ευεργετικές ιδιότητες, αρχικά για ρευματοειδείς παθήσεις, του Ακετυλοσαλικυλικού οξέως το οποίο παρήγαγε από εκχύλισμα φλοιού Ιτιάς, το 1897 ο Dr. Χόφμαν, επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας της φαρμακοβιομηχανίας που είχε συν ιδρύσει στο Λεβερκούζεν ο Φρίντριχ Μπάγερ, ίσως να μην κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη ουσία θ’ αποδεικνυόταν σωτήρια για εκατομμύρια ζωές.

 

 Και αφού η Ασπιρίνη βγήκε σε μαζική παραγωγή, μάλιστα και με επιπλέον ιδιότητες, για τον πόνο, τον πυρετό ή το κυκλοφορικό, το μεν φάρμακο ψηφίστηκε ως ένα από τα 34 κορυφαία στην Ιστορία του φαρμάκου, η δε Μπάγερ εξελίχθηκε στον κολοσσό του σήμερα κατά συνέπεια, ευεργετώντας και τον πολύ- αθλητικό σύλλογο του Λεβερκούζεν. Γιατί όμως, για να πανηγυρίσει η πόλη, το πρώτο της ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα έπρεπε να περιμένει 119 ολόκληρα χρόνια;

 Η αξιοπερίεργη καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα ανεξαρτητοποιήθηκε από τον υπόλοιπο σύλλογο (που είχε ιδρυθεί το 1904, από 180 υπαλλήλους της Μπάγερ), μόνο στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η μαμά εταιρία αποφάσισε να επενδύσει, πάντα με σύνεση, χωρίς τρέλες ή υπερβολές, το μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου budget της, στη μπάλα, παρά στα υπόλοιπα αγωνίσματα.

 Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, επί δεκαετίες, η Λεβερκούζεν να θεωρείται ο περίγελος της ποδοσφαιρικής Γερμανίας. Γνωστή και ως Never… kusen, γιατί είχε κατακτήσει μόνο ένα Uefa/ Europa League  (’87-’88) και ένα κύπελλο (’92-’93), χάνοντας άλλα τρία. Που τερμάτισε πέντε φορές δεύτερη, στη Μπουντεσλίγκα και που έφτασε, το 2001-’02 σ’ έναν τελικό Champions League χάνοντάς το, κι εκείνο από τη Ρεάλ Μαδρίτης και την, αεροπλανική, μαγεία του Ζιντάν.

 Νομοτελειακά, κάποια στιγμή τα πράγματα θα άλλαζαν και για τη Λεβερκούζεν που με τον Τσάμπι Αλόνσο στον πάγκο της κατέκτησε με πανηγυρικό, όσο εντυπωσιακό τρόπο το πρώτο της «αργυρό πιάτο»: 4 αγωνιστικές πριν τη λήξη, αήττητη σε 45 συνεχόμενα παιχνίδια, με +16 από τη Μπάγερν που προερχόταν, από το ’12 έως και πέρσι, από «δικτατορία» 11 συνεχόμενων τίτλων. Η πλάκα είναι ότι φέτος η Λεβερκούζεν κυνηγάει παράλληλα και το αποκαλούμενο «μικρό treble», αφού βρίσκεται τόσο στα ημιτελικά του Europa League (με αντίπαλο τη Ρόμα), όσο του γερμανικού Κυπέλλου, με αντίπαλο, στις 25 Μαίου την Καϊζερσλάουτερν.

 

 Νομοτελειακά, επίσης η leadership στη Γερμανία ίσως να είναι καταδικασμένη να κρατήσει κι άλλα χρόνια, αφενός γιατί ο Ισπανός προπονητής προτίμησε να παραμείνει εκεί που είναι, απορρίπτοντας ολόκληρες Μπάγερν Μονάχου και Λίβερπουλ. Αφετέρου, γιατί στην περίπτωση κατάκτησης του τίτλου, πόσο μάλλον και ενός ευρωπαϊκού, Τσάμπι Αλόνσο και οι παίκτες του συνέταξαν ένα είδος άγραφου νόμου, το οποίο προβλέπει την παραμονή και των περισσότερων πρωταγωνιστών του φετινού, φανταστικού τους καλπασμού.

 Δεν θα είναι εύκολο, γιατί η «μαμά- Μπάγερ» δύσκολα να καταφέρει ν’ αντισταθεί στα 100εκ. ευρώ που προσφέρουν Ρεάλ Μαδρίτης, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τόττεναμ, Μπάγερν Μονάχου, αλλά και Μάντσεστερ Σίτι για τον 23χρονο Ολλανδό επιθετικό της, Τζέρεμι Φριμπόνγκ: που ανήκει κατά το 30% στη Σέλτικ, όταν η… Σίτι, το ’19 της τον είχε σχεδόν χαρίσει. Ουρά γίνεται και για τους Ταπσόμπα, Χινκαπιέ, Βιρτς, Γκριμάλντο και Μπονιφάτσε. Πριν αποφασίσει όμως, ο Αλόνσο να παραμείνει, απορρίπτοντας μπορεί και τις διπλάσιες αποδοχές που θα έπαιρνε αλλού είναι δεδομένο πως εξασφάλισε ότι δεν θα του καταστρέψουν ό,τι έχτισε. Όσες ασπιρίνες και αν χρειαστεί να πουληθούν για να τον ικανοποιήσουν…          

Πηγή