Από το Ουέμπλεϊ, στο… Ουέμπλεϊ, 11 χρόνια μετά…

 Έξι δοκάρια (των αντιπάλων, τα 4 κάθετα και τα 2 οριζόντια), χρειάστηκε η Ντόρτμουντ για ν’ αποκλείσει την Παρί Σεν Ζερμέν κερδίζοντας, την ερχόμενη  1^η Ιουνίου το δικαίωμα να παίξει στον 3^ο τελικό Champions League της Ιστορίας της. Και πάλι στο λονδρέζικο στάδιο όπου το ’13 είχε ηττηθεί, στις λεπτομέρειες (1-2) από τη Μπάγερν Μονάχου.

 Το ’97 οι «κιτρινόμαυροι» της Βεστφαλίας, που λογικό είναι να έχουν αδελφοποιηθεί με τον Άρη Θεσσαλονίκης, με τον Ότμαρ Χίτσφελντ στον πάγκο τους είχαν πατήσει κάτω (3-1) ολόκληρη Γιουβέντους κατακτώντας εκείνη τη χρονιά, μαζί με το Κύπελλο με τα «μεγάλα αφτιά» και το Διηπειρωτικό (2-0 την Κρουζέιρο). Επί εποχών Γιούργκεν Κλοπ ξαναβρέθηκαν σε τελικό, αλλά ηττήθηκαν από την «αιώνια» Μπάγερν από την οποία, ειρωνεία της τύχης εάν αποκλείσει απόψε τη Ρεάλ Μαδρίτης θα διεκδικήσουν και πάλι το ευρωπαϊκό στέμμα.        

 Μέχρι χθες, μέχρι δηλαδή το 0-1 του Παρισιού, σκορ με το οποίο η Μπορούσια είχε νικήσει και στο Ντόρτμουντ, πιθανόν ουδείς θα πίστευε πως η συγκεκριμένη ομάδα θα μπορούσε να βρεθεί σ’ έναν ακόμη τελικό. Εκτός από τον Γερμανό- Κροάτη προπονητή της, Εντίν Τέρζιτς που, όπως υπογράμμισε το είχε διαισθανθεί όταν η ομάδα απέκλεισε στα προημιτελικά την Ατλέτικο Μαδρίτης. «Ο δρόμος προς το Λονδίνο μίκρυνε κι άλλο: ας κάνουμε μία προσπάθεια να φτάσουμε πρώτοι». Και το κατάφεραν.

 Γιατί όμως τέτοιος σκεπτικισμός ή επιφύλαξη, τόσο από τον γερμανικό, αλλά και ευρωπαϊκό Τύπο, όσο από τους ίδιους τους οπαδούς της για μία Ντόρτμουντ που είχε ολοκληρώσει τον όμιλό της μπροστά από (ξανά) Παρί Σεν Ζερμέν, Νιουκάσλ και Μίλαν και που μετά έστειλε σπίτια τους Αϊντχόφεν, Ατλέτικο Μαδρίτης και Παρί;

 

 Γιατί ήταν μία ομάδα που υπέφερε, τόσο στην περυσινή, όσο στη φετινή Μπουντεσλίγκα, υποχρεωμένη να πουλήσει μες σε δύο χρόνια, πρώτα τον Χάλαντ στη Μάντσεστερ Σίτι, ύστερα τον Μπέλινγκαμ στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι όπως κατά καιρούς, κάθε χρόνο υπήρξε αναγκασμένη ν’ αποχωριστεί είτε παλαιότερα τους Μέλερ, Ζάμερ, Κόλερ, είτε αργότερα τους Γκιουντογκάν, Λεβαντόφσκι, Ομπαμεγιάνγκ, Πούλισικ. Ανέκαθεν όμως έβρισκε, όπως και ξαναβρήκε τον τρόπο ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες της.

 Στην 114χρονη Ιστορία της, από την ημέρα που ιδρύθηκε, από κάτι πιτσιρικάδες, σε μία… μπιραρία, έως και σήμερα, η Ντόρτμουντ μάλλον πέρασε, πολύ περισσότερο δια πυρός και σιδήρου παρά έπλεε σε ήρεμα νερά. Υποβιβάστηκε, χρεοκόπησε, τη δεκαετία του ’70 πήρε δάνειο από τη… Μπάγερν Μονάχου για να μην ξανά χρεοκοπήσει. Κατά καιρούς πέρασαν από τη Βεστφαλία μεγάλοι προπονητές, από τον Ότο Ρεχάγκελ (’76-’78), στους Λάτεκ (’79-’81), Χίτσφελντ (’91-’97), Ζάμερ (2000-’04), Κλοπ (’08-’15), Τούκελ (’15-’17). Κατέκτησε 8 φορές τη Μπουντεσλίγκα και την έχασε άλλες 11. Πέντε κύπελλα και άλλα πέντε χαμένα. Έξι γερμανικά Σούπερ Καπ κι άλλα έξι, επίσης χαμένα. Ένα Κυπελλούχων, το ’65-’66 (1-0 τη Λίβερπουλ, στη Γλασκόβη). Κι επειδή ο κόσμος θυμάται πάντα τον τελευταίο άθλο, τώρα στοχεύει και το 2^ο της Champions League. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Ας χρειάστηκαν 6 δοκάρια (των αντιπάλων): τα 4 κάθετα, τα 2 οριζόντια…    

Πηγή