Επικός Αταμάν: “Πρώτος ο Λεσόρ – Πίστευα ότι ήταν αδύνατο του Σλούκα”!

Ο Εργκίν Αταμάν σε συνέντευξη του στην ισπανική AS, μετά την κατάκτηση της Εuroleague από τον Παναθηναϊκό μίλησε για όλους και για όλα, ενώ τόνισε πως αν το ΝΒΑ θέλει έναν προπονητή σταρ από την Ευρώπη “εδώ είμαι”.

Τι είπε για τις μεταγραφές που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, το παρασκήνιο για να “κλείσει” τον Ματίας Λεσόρ, αλλά και η συζήτηση που είχε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την περίπτωση του Κώστα Σλούκα.

Διαβάστε επίσης…

Το πήρε μόνος του ο Γιαννακόπουλος!

Πάνω από 10 εκατ. ο Γιαννακόπουλος σε Βεζένκοφ – “Όχι” Έλληνα σε Ολυμπιακό!

Αναλυτικά οι δηλώσεις του στην AS:

Για τα πρώτα συναισθήματα μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα: «Απίστευτα συναισθήματα. Είναι η πρώτη φορά που βιώνω μια τέτοια γιορτή. Ήταν εντυπωσιακό. Παρόμοια με τους ποδοσφαιρικούς πανηγυρισμούς της Μαδρίτης στο Champions League! Οι οπαδοί έχουν μια τεράστια μπασκετική κουλτούρα εδώ και έχουν εκτιμήσει πολύ τι σημαίνει να κερδίζεις μετά από 12 χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Για αυτούς και για τον Παναθηναϊκό. Έχουν μεγάλη ιστορία, αλλά τα τελευταία χρόνια είχαν σκληρές ήττες. Και γι’ αυτό ήταν απίστευτο να μπορείς να ζήσεις κάτι τέτοιο. Έλαβα ακόμη και μια κλήση από τον Έλληνα πρωθυπουργό για να με συγχαρεί. Όχι μόνο λόγω του μπάσκετ, αλλά και γιατί αυτού του είδους οι διοργανώσεις βοηθούν στη σχέση μεταξύ των χωρών, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ο κ. Ερντογάν, ο πρόεδρός μας, με παίρνει πάντα τηλέφωνο. Αλλά αυτή τη φορά το έχει κάνει και ο κ. Μητσοτάκης. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τίτλος. Αυτό που βιώνω στην Αθήνα ξεπερνά το μπάσκετ».

Για το αν νιώθει ο Νο.1 προπονητής όπως ανέφερε και ο Γιάννης: «Όχι όχι. Δεν νιώθω νούμερο ένα στον κόσμο. Δεν έχω τρόπο να συγκρίνω τον εαυτό μου με προπονητές του ΝΒΑ. Και δεν είμαι ο αριθμός στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά αν κάποιος δώσει χρυσό μετάλλιο τα τελευταία πέντε χρόνια… (γέλια) . Σε πέντε χρόνια έχω φτάσει σε τέσσερις τελικούς και κέρδισα τρεις τίτλους. Νομίζω ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αν μιλάμε μόνο για αποτελέσματα, είμαι ο καλύτερος της τελευταίας πενταετίας».

Σας έχει χτυπήσει ποτέ το NBA την πόρτα; «Όχι. Όλοι ξέρουν ότι θα ήθελα να δοκιμάσω το ΝΒΑ στο μέλλον. Να είναι ο πρώτος Ευρωπαίος προπονητής. Ξέρω ήδη ότι ο Jordi Fernández είναι εκεί, αλλά έχει προπονηθεί εκεί, δεν έχει προπονηθεί στην Ευρώπη. Αναφέρομαι στον πρώτο Ευρωπαίο που έκανε το άλμα από την Ευρώπη. Σε όλη μου την καριέρα ήμουν πάντα ο πρώτος. Στη Σιένα, στη Γαλατασαράι, στη Μπεσίκτας, στην Εφές, στον Παναθηναϊκό. Για μένα είναι πολύ ιδιαίτερο να έρθει κάποιος και να μου ζητήσει να προπονήσω στο ΝΒΑ. Κανείς δεν το έχει κάνει ως τέτοιο. Όπως είπα, πριν από δύο χρόνια είχαμε αυτές τις συζητήσεις. Αν και ήταν κάτι που δεν με έπεισε. Μου είπαν ότι έπρεπε να πάω εκεί για να είμαι μέλος του επιτελείου για μερικά χρόνια, να είμαι βοηθός προπονητή… Τώρα όμως είμαι 58 χρονών. Δεν θέλω να συγκρίνω τον εαυτό μου με κανέναν, αλλά με τα αποτελέσματα της τελευταίας πενταετίας στο χέρι, είμαι νούμερο ένα στην Ευρωλίγκα. Γιατί λοιπόν πρέπει να πάω να γίνω βοηθός προπονητή στο ΝΒΑ;»

Για το αν θα σκεφτόταν μια πρόταση της αρεσκείας του από το ΝΒΑ: «Αν κάποιος θέλει να μου προσφέρει μια ευκαιρία, με αυτά που έχω πετύχει στην Ευρώπη, πρέπει να είναι ως πρώτος προπονητής. Γι’ αυτό λέω ότι μέχρι τώρα δεν είχα καμία σοβαρή επαφή και δεν είχα σκεφτεί πραγματικά. Είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Είμαι πολύ χαρούμενος στην Ευρωλίγκα και στον Παναθηναϊκό. Πριν από τρία τέσσερα χρόνια θα σας έλεγα ότι ήταν το όνειρό μου. Τώρα δεν είναι. Φυσικά, το ΝΒΑ έρχεται στην Ευρώπη για πολλά αστέρια: Αντετοκούνμπο, Ντόντσιτς, Γιόκιτς, Άλπερεν Σενγκούν… Αν θέλετε έναν σταρ Ευρωπαίο προπονητή, εδώ είμαι».

Για το αν ένιωθε σαν το σπίτι του στο Βερολίνο με τους οπαδούς της ομάδας:  «Οι κερκίδες έχουν γεμίσει στους αγώνες της κανονικής φάσης. Όταν κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια για την πέμπτη αγωνιστική με τη Μακάμπι, όλα είχαν εξαντληθεί και στη λίστα αναμονής υπήρχαν 100.000 άτομα. Αν το Final Four ήταν στο Γουέμπλεϊ, θα ήταν 50.000 ή 60.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού! Όλοι ήθελαν να είναι εκεί. Και για τον τελικό αγόρασαν τα εισιτήρια από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, από τη Φενερμπαχτσέ. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική! Και επίσης, ξέρουν πώς να υποστηρίζουν την ομάδα. Δίνουν πολλή ενέργεια στους παίκτες. Δεν είναι εύκολο να ανακάμψεις από τους 36 πόντους από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο πρώτο τέταρτο… Οποιαδήποτε άλλη ομάδα, μετά το πρώτο δεκάλεπτο θα σκεφτόταν: «Α, η Ρεάλ Μαδρίτης θα κερδίσει αυτό το παιχνίδι των 40». Όμως ο χαρακτήρας της ομάδας, ο δικός μου και η υποστήριξη της κερκίδας μας επέτρεψαν να επιστρέψουμε στο παιχνίδι. Η ατμόσφαιρα στο Βερολίνο ήταν απίστευτη. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο».

Για το πιο είναι το μαγικό φίλτρο του Αταμάν: «Δεν υπάρχουν θαύματα. Για έναν προπονητή που έχει κατακτήσει πολλές φορές την Ευρωλίγκα, δεν είναι θαύμα. Στην αρχή της σεζόν μπορεί να φαινόταν θαύμα να κερδίσουμε στο τέλος, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο αρχίσαμε να κερδίζουμε πολλά παιχνίδια κόντρα σε μεγάλες ομάδες. Κερδίσαμε τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Παίξαμε 49 παιχνίδια μέχρι να φτάσουμε εκεί. Κερδίσαμε στους ημιτελικούς και φτάσαμε στον τελικό. Για μένα δεν είναι θαύμα».

Πώς αντέδρασαν οι παίκτες σου όταν τους είπες, την πρώτη σου μέρα, ότι θα κερδίσουν την Ευρωλίγκα; «Την πρώτη μέρα, φτάνοντας στην Αθήνα, τους είπα: «Ακούστε με. Είμαι ο δύο φορές συνεχόμενος νικητής της Euroleague. Μόνο πέρυσι απέτυχα. Είμαι στον Παναθηναϊκό και έχω έρθει για εσάς. Μόνο οι παίκτες στους οποίους πιστεύω ότι θα κερδίσουν είναι εδώ». Μόνο δύο νεαροί και ο Γκριγκόνις ήταν ακόμα εκεί και τους είπα ότι στόχος ήταν να φτάσουμε στο Final Four. Και στη διάρκεια της σεζόν, μετά από κάθε νίκη, τους επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα. «Θα φτάσουμε στο Final Four». Και τους είπα κάτι πολύ σημαντικό. «Ας τελειώσουμε την κανονική διάρκεια στη δεύτερη θέση. Αν τελειώσουμε την regular season στη δεύτερη θέση, σας εγγυώμαι ότι θα κερδίσουμε τον τίτλο. Ας διατηρήσουμε τη δεύτερη θέση και θα κερδίσουμε την Ευρωλίγκα ». Και λειτούργησε! (γέλια )»

Πώς χτίζεται η πρωταθλήτρια ομάδα; Κάθεσαι με τον Σάνι Μπεσίροβιτς και τον Πρόεδρο Γιαννακόπουλο; Πώς ήξερες ποιους παίκτες έπρεπε να υπογράψεις; «Καθόμαστε όλοι μαζί τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, κάθε εβδομάδα. Ο Πρόεδρος Γιαννακόπουλος, ο Σάνι Μπεσίροβιτς, ο Δημήτρης Κόντος (αθλητικός διευθυντής) κι εγώ. Τους είπα τα ονόματα που μου άρεσαν και έκαναν τις παρατηρήσεις τους. Τους μελέτησα και μετά, πριν τηλεφωνήσω στα πρακτορεία, μιλήσαμε με μερικούς από τους πρώην συλλόγους και πρώην προπονητές τους για να μάθουμε για την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους. Γιατί για μένα είναι σημαντικό να είσαι καλός παίκτης, αλλά το πιο σημαντικό είναι να είσαι ομαδικός. Αν παίζεις μόνο για τον εαυτό σου, δεν πρόκειται να κερδίσεις πρωταθλήματα. Ο πρώτος που εξασφαλίσαμε ήταν ο Matthias Lessort. Του μίλησα στο τηλέφωνο τέσσερις ή πέντε φορές. Ήταν δύσκολο να τον πείσω να έρθει στον Παναθηναϊκό, γιατί η ομάδα τερμάτισε προτελευταία την προηγούμενη χρονιά. Ήταν μια περίπλοκη μετάβαση. Αλλά όταν φτάσαμε στον Lessort όλα ήταν πιο εύκολα. Οι άλλοι άρχισαν να έρχονται. Και πήραμε τον Σλούκα! Ειλικρινά, όταν ο πρόεδρος με ρώτησε: «Σου αρέσει ο Σλούκας;» Του είπα φυσικά. Αλλά, ειλικρινά πίστευα ότι δεν θα ήταν δυνατό. Και είπαν, «Παρακαλώ περιμένετε. Η αναμονή σας. Μην σκεφτείτε να υπογράψετε άλλον πόιντ γκαρντ ». Και εμπιστεύομαι πολύ τον Πρόεδρο Γιαννακόπουλο. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Κάθε μέρα μου έλεγε να περιμένω και το έκανα. Φαινόταν αδύνατο. Ήταν το αστέρι του Ολυμπιακού και μιλάμε για τον Παναθηναϊκό! Όμως ο πρόεδρος και ο Δημήτρης Κοντός το έκαναν».

Και πώς είναι να δουλεύεις με έναν πρόεδρο τόσο ιδιαίτερο όπως ο Γιαννακόπουλος; «​​​​​​​Μου αρέσει πολύ. Λέγεται ότι είναι πολύπλοκος άνθρωπος στη συνεργασία, αλλά έχουμε ένα υπέροχο συναίσθημα από την πρώτη. Είναι πολύ σημαντικό άτομο, αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Είμαι επίσης σημαντικός άνθρωπος. Τον σέβομαι, με σέβεται. Και είναι πολύ παθιασμένος. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με πάθος για αυτό που κάνουν. Για μένα είναι σημαντικό να νιώθω άνετα όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες μετρούν και νιώθω την υποστήριξη του αφεντικού μου: «Μην ανησυχείς, είμαι εδώ. Είμαστε μαζί σε αυτό».