Πως ο Τεν Χαγκ προσπαθεί να ξαναχτίσει τον (αγγλικό) Άγιαξ

 Ήταν το μεγάλο του ψέμα γιατί, σε βάθος χρόνου και με κρυφό άσο στο μανίκι το βέτο, και τον όρο του συμβολαίου που του έδινε πλήρη εκτελεστική εξουσία ως προς τις μεταγραφές που εκείνος θα έκρινε αναγκαίες, ο Τεν Χαγκ άρχισε να φέρνει στο Ολντ Τράφορντ μόνο παίκτες, Ολλανδούς και ξένους τους οποίους, είτε ήδη γνώριζε από τον Άγιαξ, είτε είχαν αγωνιστεί στην Eredivisie.

 Αναγκασμένη, η τότε ιδιοκτησία των Γκλέιζερς να υποκύψει στο μότο του Τεν Χαγκ θέλω μία Μάντσεστερ με πολύ λιγότερη Αγγλία, και πολύ περισσότερη Ολλανδία, η διοίκηση των Red Devils ξόδευε αβέρτα, αριστερά και δεξιά, βουνά από στερλίνες με μοναδικό στόχο να μην του χαλάσει το παραμικρό χατίρι.

 Είκοσι εκατομμύρια στη Φέγιενοορντ για τον Τίρελ Μαλάσια, που είχε την ατυχία να παίξει ελάχιστα γιατί διέλυσε το γόνατό του και έμεινε στα πιτς σχεδόν 1.5 χρόνο. Πενήντα εφτά στον Άγιαξ για τον Αργεντινό, Λίσαντρο Μαρτίνεζ, 95, επίσης στον Άγιαξ για τον Βραζιλιάνο Άντονι: τη μεγαλύτερη, ίσως απογοήτευση γιατί σε 55 παιχνίδια πέτυχε μόνο 5 γκολ, σαν να λέμε, για παράδειγμα ότι το κάθε του γκολ στοίχησε στην ομάδα 19εκ. ευρώ. Μετά ήρθαν, με 15εκ. ο Δανός Έρικσεν, που από το ’10 έως το ’13 είχε επίσης παίξει στον Άγιαξ, πέρυσι με 50εκ. ο Καμερουνέζος τερματοφύλακας Αντρέ Ονανά, που πριν την Ίντερ είχε αγωνιστεί κι εκείνος στον Αίαντα.

 Εν ολίγοις ήρθαν στο Μάντσεστερ όσους ακριβώς ζήτησε ο Τεν Χαγκ, εκτός όμως από τα καλά αποτελέσματα: γιατί για τους Κόκκινους Διαβόλους, η μιζέρια της κατάκτησης ενός Λιγκ- Καπ κι ενός Κυπέλλου, μίας 3ης και πέρυσι μίας 8ης θέσης στο πρωτάθλημα ισοδυναμούν, το λιγότερο με πλήρη αποτυχία. Παρόλα αυτά, όχι μόνο τον εμπιστεύονται ακόμη, αλλά του ανανέωσαν μέχρι και το συμβόλαιο έως το ’26 γιατί πιστεύουν ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να ξανακάνει τη Γιουνάιτεντ τη νικήτρια ομάδα που υπήρξε επί εποχών Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Μπορεί. Τίποτα δεν αποκλείεται, αν και οι όποιες συγκρίσεις με το ένδοξο παρελθόν του Σκοτσέζου είναι τουλάχιστον απαγορευτικές.

 Για την ώρα πάντως, ο (ξεροκέφαλος) Τεν Χαγκ συνεχίζει προς τον δρόμο που έχει χαράξει. Συνεχίζει να εισάγει από τις Κάτω Χώρες, όχι μόνο παίκτες, όπως τους Ντε Λιχτ και Μασραουϊ, που πριν τη Μπάγερν Μονάχου είχαν περάσει από τον Άγιαξ. Τον Τζόσουα Ζίρκζε, που πριν τη Μπολόνια είχε αγωνιστεί στη Φέγιενοορντ και που, στην πρεμιέρα με τη Φούλαμ λύτρωσε τη Μάντσεστερ με το γκολ της νίκης. Αλλά εισάγει πλέον και βοηθούς προπονητές, τον μεγάλο Ρούντ Φαν Νιστελρόι, κάποτε Βενιαμίν του Ολντ Τράφορντ, τον Ρενέ Χάκε, αλλά και τον Γιέλε τεν Ρούβελαρ, ως αποκλειστικό προπονητή τερματοφυλάκων. Η Επανάσταση των Οράνιε συνεχίζεται λοιπόν απτόητη, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου γιατί εάν δεν έρθουν οι πρώτες χαρές και τα πρώτα, πολύτιμα τρόπαια η υπομονή ή η στήριξη της διοίκησης, κάποια στιγμή θα τελειώσουν.