Είκοσι χρόνια χωρίς Μπράιαν Κλαφ: τον πρώτο… Μουρίνιο, πριν τον Μουρίνιο.

 Ήταν η εποχή που, το βρετανικό φούτμπολ δεν βασιζόταν ούτε σε συστήματα, ούτε και τακτικές. Παρά μόνο στο Kick and run, το κλώτσα και τρέξε, στο πάθος, τον δυναμισμό, τα απαγορευτικά και σκληρά τάκλιν, τους φρενήρεις ρυθμούς και την κλασική, μακρινή μπαλιά για τα εξτρέμ που έπρεπε να εφευρίσκουν την τέλεια σέντρα για τον εκάστοτε σέντερ- φορ.

 Ο Κλαφ τα άλλαξε όλα και υπερασπιζόμενος τη θεωρία του εάν ο Θεός ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο στον ουρανό, θα είχε φροντίσει να τοποθετήσει γρασίδι στα σύννεφα, ξεκίνησε την επανάστασή του φέρνοντας φρέσκιες ιδέες, προτάσεις και καινοτομίες με σημαντικότερό του πιστεύω, το ότι, από δω και στο εξής η μπάλα απαγορεύεται να σηκωθεί περισσότερα από δύο εκατοστά από τη γη.

 Γεννημένος στο Μίντλεσμπρο, αλλά ένθερμος οπαδός της Ντέρμπι Κάουντι, ο Κλαφ υπήρξε για μία 10ετία ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος και παραγωγικός γκολτζής  με τα χρώματα τόσο της Μίντλεσμπρο, όσο της Σάντερλαντ, το ’64 όμως η καριέρα του διαλύθηκε, μαζί με το γόνατό του και το’ ριξε στην προπονητική.

 Ύστερα από δύο σεζόν στη Χάρτλπουλ, από το ’67 έως το ’73 είχε την τιμή να προπονήσει στο Ντέρμπι, και την ομάδα της καρδιάς του οδηγώντας την, μέσα σε τέσσερις σεζόν, όχι μόνο από την 2η, στην 1η κατηγορία, αλλά και στην ιστορική κατάκτηση της First Division της περιόδου ’71-’72, όπως ονομαζόταν τότε το αγγλικό πρωτάθλημα, του πρώτου από τους συνολικά δύο τίτλους της. Μετά τσακώθηκε, για τους δικούς του λόγους με τη διοίκηση, παράτησε σε μία νύχτα τα πάντα και αδιαφορώντας για τα ευρωπαϊκά σαλόνια ή τον ημιτελικό του τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών, μετά τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους υπέγραψε αιφνιδιαστικά στη Μπράιτον που τότε αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία.

 Το ’74 τον καλεί η Λιντς στη θέση του επίσης θρυλικού, Ντον Ρέβι, όμως λόγω της αλαζονείας του, των σκληρών μεθόδων του και κυρίως της καρατόμησης αστέρων όπως ο Μπίλι Μπρέμνερ επιβίωσε στο Έλαντ Ρόουντ μόλις 44 ημέρες. Τις πλέον τραυματικές της καριέρας του που έγιναν μετά έμπνευση για το μυθιστόρημα και μετά την ταινία Damned United, Καταραμένη Γιουνάιτεντ.

 Οι παίκτες που μου έθεσε η διοίκηση στη διάθεσή μου είναι τόσο νέοι που πιστεύουν ακόμη στον Αϊ Βασίλη: και δεν μου πάει η καρδιά να τους πω την αλήθεια, είχε πει, με το σύνηθες, φλεγματικό του στυλ μετά την αστραπιαία απόλυση σοκ. Λογικό να τον έδιωξαν. Είναι τόσο ξεροκέφαλος και επίμονος, που είναι χειρότερος ακόμη και από τη βροχή στο Μάντσεστερ: τουλάχιστον εκείνη, καμία φορά σταματάει κι όλας, είχε σχολιάσει ο εξίσου θρυλικός Μπιλ Σάνκλι στην τελευταία του, εκείνη τη σεζόν χρονιά στη Λίβερπουλ.

 

 Το αριστούργημά του όμως, ο Κλαφ θα το πετύχαινε στα 18 χρόνια, από το ’75 έως και το ’93 που παρέμεινε στον πάγκο της Νότινγκαμ Φόρεστ στην οποία χάρισε, το ’77-’78 το ιστορικό πρώτο της, και μέχρι σήμερα μοναδικό πρωτάθλημα της ύπαρξής της μπαίνοντας στο κλαμπ των μόλις 3 προπονητών που κατέκτησαν αγγλικό τίτλο με δύο διαφορετικές ομάδες μαζί με τον Τσάπμαν (Χάντερσφιλντ και Άρσεναλ) και τον Κένι Νταλγκλίς (Λίβερπουλ και Μπλάκμπερν). Χωρίς να ξεχνάμε και τα δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, του ’79 (1-0 τη Μάλμε) και του ’80 (1-0 το Αμβούργο), που κάνουν τη Νότινγκαμ Φόρεστ τη μοναδική ομάδα στον κόσμο που έχει περισσότερα Πρωταθλητριών/ Champions League από εγχώρια πρωταθλήματα.

 Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τον καλύτερο προπονητή του κόσμου, αλλά οπωσδήποτε βρίσκομαι στο Top One, μία από τις θρυλικές, όσο εμβληματικές του ατάκες.