Οι 150 ημέρες που μεταμόρφωσαν τη Νάπολι

 Το επιβεβαιώνουν ακράδαντα οι περιπτώσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που, παρόλο τις επενδύσεις  άνω του 1δις, στη μετά Άλεξ Φέργκιουσον εποχή κατάφερε να κατακτήσει μόνο τη μιζέρια ενός Europa League, ενός Carabao Cup κι ενός Κυπέλλου Αγγλίας.

 Της Γιουβέντους, που την περίοδο 2011-’12, την πρώτη χρονιά του Αντόνιο Κόντε στον πάγκο της πανηγύρισε την κατάκτηση του πρώτου της scudetto ύστερα από 9  χρόνια. Της Ίντερ, που το 2020-’21, πάλι με τον Κόντε πανηγύρισε το πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από 11. Ή της Νάπολι, στην οποία μόλις πέρυσι ο Λουτσάνο Σπαλλέττι είχε χαρίσει τον 3ο της τίτλο ύστερα από 33 ολόκληρα χρόνια πριν καταρρεύσει, σαν χάρτινος πύργος από τις λανθασμένες επιλογές του εγωκεντρικού ιδιοκτήτη της, Αουρέλιο Ντε Λαουρέντιις.

 Ο οποίος, στην προσπάθειά του να γλιτώσει χρήμα, αλλά και να διεκδικήσει τη μερίδα του λέοντος της απροσδόκητης επιτυχίας, πρώτα ανάγκασε τον Σπαλλέττι να φύγει, ύστερα ανέθεσε τις τύχες των «Partenopei» στα χέρια, μέτριων (Ρούντι Γκαρσία, Ματζάρρι, Καλτζόνα), αλλά πλήρως χειραφετούμενων προπονητών με αποτέλεσμα η πρωταθλήτρια Νάπολι να τερματίσει την περυσινή σεζόν με καταστροφικό, τεχνικό- οικονομικό τρόπο: στη 10η θέση, στους -6 από τη ζώνη του Conference League, στους -15 από την αντίστοιχη του Champions League, στους -22 από τη 2η Μίλαν και, το χειρότερο (;) στους -41 από την πρωταθλήτρια Ίντερ.

 Παραδόξως, ο Ντε Λαουρέντιις αναγνώρισε το λάθος του, και αφού ζήτησε συγγνώμη από τους οπαδούς αποφάσισε να ξανακάνει τον πρόεδρο και να παραδώσει τα κλειδιά της ομάδας σ’ έναν άνθρωπο σαν τον Κόντε, που ύστερα από τρία πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους, ένα με την Ίντερ -συν έναν χαμένο, από τη Σεβίλλη, τελικό του Europa League- μία Premier League με την Τσέλσι, αλλά και μία ηρωική πρόκριση μίας διαλυμένης Τόττεναμ στο Champions League απέδειξε πως, το ποδόσφαιρο, το γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά.

 Μ’ εξαίρεση τις τρεις σφαλιάρες της πρεμιέρας από τη Βερόνα,  σε μία έδρα όπως το «Μπεντεγκόντι» παραδοσιακά εχθρική στη Νάπολι, όπου κάποτε και οι Μαραντόνα, Αλεμάο είχαν χάσει το πρωτάθλημα, κυριολεκτικά στην τελευταία στροφή, σήμερα, ύστερα από τις πρώτες 10 αγωνιστικές η ομάδα του Κόντε οδηγεί την κορυφή του Campionato με 25 βαθμούς, +4 από την Ίντερ, κυρίως με 8, από τις οποίες 5 συνεχόμενες νίκες (με Μπολόνια, Πάρμα, Κάλιαρι, Έμπολι, Μόντσα, Κόμο, Λέτσε, τη Σαββατιάτικη επίδειξη δύναμης στο «Σαν Σίρο», 0-2 τη Μίλαν), μία ισοπαλία, 0-0 στο Τορίνο με τη Γιουβέντους, αλλά και την καλύτερη, μόλις με 5 γκολ, άμυνα του πρωταθλήματος.

 Μέσα σε 150 ημέρες, μ’ ελάχιστες κινήσεις, και με δεδομένο ότι στο big- match με τη Μίλαν αγωνίστηκαν εφτά παίκτες που είχαν στεφθεί πρωταθλητές επί Σπαλλέττι, ο Κόντε, εν ολίγοις απαίτησε από τον πρόεδρο τα εξής: 3ετές συμβόλαιο με 6εκ. ευρώ το χρόνο, συν 2 bonus για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, 1 για την έξοδο στο Champions League, 5 για την ενδεχόμενη κατάκτησή του. Την πάση θυσία απόκτηση του «πιστού» του Ρομέλου Λουκάκου, με τον οποίο είχαν κατακτήσει πρωτάθλημα και στην Ίντερ. Άλλη μία θυσία 30εκ. ευρώ για να φέρει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Σκοτσέζο μέσο, Σκοτ ΜακΤομινέι. Τον δανεισμό του Όσιμεν, ενώ όσον αφορούσε τους Κβαρατσκέλια και Ντι Λορέντσο, οι οποίοι είχαν ζητήσει να φύγουν, τους έπεισε με μία κουβέντα: «Δεν πάτε πουθενά: σας έχω ανάγκη και μαζί με το Λουκάκου θα είστε οι κολόνες αυτής της Νάπολι».

 Ό,τι και να ζήτησε, λίγα ήταν. Δεν μιλάμε για έναν απλό ή κοινό προπονητή, αλλά για έναν στρατηγό και εμψυχωτή, έναν σπεσιαλίστα της αυτοεκτίμησης, ειδικό των αποκαλούμενων «επικίνδυνων αποστολών». Ακριβώς όπως τις δύο επόμενες: την Κυριακή με την Αταλάντα στο «Μαραντόνα» και την αμέσως επόμενη, ξανά στο Μιλάνο, αλλά με την Ίντερ…