Η πικρή αλήθεια για Γιαννάκη και Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό…

Σχεδόν όλο το μπάσκετ συγκεντρώθηκε χθες στο Μέγαρο Μουσικής για να τιμήσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος παρουσίασε την αυτοβιογραφία του. Αλλά δεν ήταν μόνο άνθρωποι του αθλήματος με την πορτοκαλί μπάλα, που βρέθηκαν εκεί. Ηταν μεγάλες προσωπικότητες και από άλλους χώρους, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μίμης Δομάζος και ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Ο «δράκος» είναι αποδεκτός και παραδεκτός από όλο τον κόσμο και όχι μόνο για την προσφορά του στο άθλημα. Είναι πάνω από όλα ένας άνθρωπος, που δίνει τα σωστά παραδείγματα της ζωής και που σίγουρα η ελληνική κοινωνία θα ήθελε να έχει πολλούς σαν κι αυτόν. Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα πράγματα στην κατά τα άλλα υπέροχη Ελλάδα θα ήταν καλύτερα.

Στο αγαπημένο και λατρεμένο του μπάσκετ ο Γιαννάκης δεν κάνει τίποτα εδώ και καιρό. Οσον αφορά στο να δουλέψει σε κάποια ομάδα είτε ως προπονητής είτε σε άλλο πόστο.

Πολλοί λένε ότι θα έπρεπε να έχει αξιοποιηθεί από την Ελληνική ομοσπονδία αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει και δεν προβλέπεται να γίνει. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Βαγγέλης Λιόλιος, δεν αποτελεί εξαίρεση: σέβεται και εκτιμά αφάνταστα τον Γιαννάκη, αλλά μέχρι εκεί.

Κάποιοι επίσης αναρωτιούνται αν ο «Δράκος» από τη Νίκαια θα μπορούσε να έχει θέση σε συμβουλευτικό ρόλο στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό.

Στον Παναθηναϊκό δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έπαιξε και μάλιστα πήρε την πρώτη Ευρωλίγκα με τους «πράσινους» το 1996, στον αλήστου μνήμης τελικό με την Μπαρτσελόνα. Ενώ του Ολυμπιακού υπήρξε προπονητής αλλά αυτή τη φορά κόντρα στην Μπαρτσελόνα δεν τα είχε καταφέρει. Ηταν το 2010 όταν είχε οδηγήσει την ομάδα του Πειραιά στον τελικό της Ευρωλίγκας με τους Καταλανούς να κερδίζουν εύκολα. Σύμπτωση: και τα δύο παιχνίδια έγιναν στο Παρίσι.

Όπως και να έχει, όμως, δεν προβλέπεται, δεν υπάρχει σκέψη από τους «αιώνιους» για κάτι τέτοιο. Προχωράνε με τα δικά τους όπλα και σίγουρα κάνουν σπουδαία δουλειά.

Ο Γιαννάκης από την πλευρά του κάνει δικά του πράγματα πάνω στο άθλημα και περιμένει μήπως κάποια στιγμή του γίνει κάποια υπέρτατη τιμή από την Πολιτεία. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι ουσιαστικό και δεν έχει ακουστεί ότι μπορεί να γίνει για έναν άνθρωπο, που έδωσε (και δίνει) όλο του το είναι για την πορτοκαλί μπάλα, που σφιχταγκαλιάζει εδώ και 60 χρόνια. Από τότε, που ήταν παιδάκι και έπαιζε στις φτωχές γειτονιές της Νίκαιας.